Για να ξεφύγουμε και λίγο από την Ελληνική θεματολογία (και επειδή η εμμονή με τα Ελληνικά δρώμενα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τρέλα), είναι ευκαιρία να αναφερθούμε σε εξωτερικά θέματα, και ιδιαίτερα στο στραπατσάρισμα του προσώπου του Μπερλουσκόνι από έναν εκκεντρικό καλιτέχνη, τον Μάσσιμο Ταρτάλια την Κυριακή στο Μιλάνο.
Ανεξάρτητα από τους λόγους που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον σε μια τέτοια αποτρόπαια πράξη, είτε πρόκειται για πράξη διαμαρτυρίας, είτε για άτομο με ψυχολογικά προβλήματα, δεν αποτελεί μυστικό ότι ο Μπερλουσκόνι προκαλεί πλέον περισσότερες αντιδράσεις από οποιοδήποτε άλλο Ευρωπαίο ηγέτη. Χαρακτηριστική ήταν η πρόσφατη διαδήλωση κατά την μερα γνωστή και ως μέρα ‘Αντι-Μπερλουσκόνι’, στην οποία συμμετείχαν μόνο στη Ρώμη 300.000 άτομα με μοναδικό αίτημα την παραίτησή του από την Πρωθυπουργία.
Εντύπωση προκαλέι το ότι σε μία χώρα που ακόμα πολεμάει τη φτώχεια στο Νότο, που παρουσιάζει υψηλή ανεργία, λίγες κοινωνικές ευκαιρίες και απειλητικό δημόσιο χρέος, ο πλουσιότερος άνθρωπος βρίσκεται στον Πρωθυπουργικό θώκο. Δεν είναι όμως αυτό το πταίσμα του Μπερλουσκόνι. Ο γνωστός και ως ‘Καβαλιέρε’ προκαλεί την κοινωνία του επειδή θέτει τον εαυτό του υπεράνω όλων, ακόμα και του νόμου. Ο Μπερλουσκόνι προκαλεί επειδή νομοθετεί μέτρα που εγγυούνται την προσωπκή του ασυλία. Προκαλεί τους συμπολίτες του επειδή κατηγορείται από τη δικαιοσύνη για διαφθορα και απαντά εξαπολείοντας κατηγορίες προς όλο το σώμα της Ιταλικής δικαιοσύνης.
Ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας προκαλεί επειδή το Συνταγματικό δικαστήριο της Ιταλίας καταργεί τους νόμους του περί ασυλίας και αυτός απαντά με απειλές περί Συνταγματικής αναθεώρησης για να κανονίζει του δικαστές όπως θέλει αυτός. Προκαλεί διότι φτάνει στο σημείο το όνομά του να γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε δίκες πρώην μαφιόζων της Κόζα Νοστρα (κι ας αποδειχτεί οτι ήταν απλές εικασίες, δεν γνωρίζω πολλούς Πρωθυπουργούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα).
Αλλά δεν περιορίζονται εκεί τα πτάισματα του Μπερλουσκόνι. Ο Καβαλιέρε προκαλεί επίσης επειδή ελέγχει την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης στην χώρα του που του εξασφαλίζουν έτσι, πέρα από τη νομική, και την πολιτική ασυλία. Προκαλεί επειδή το θεωρεί θεμιτό ως Πρωθυπουργός της χώρας να χρησιμοποιεί βωμολοχίες όταν αναφέρεται στους πολιτικούς του αντιπάλους και επικριτές του.
Προκαλεί επειδή πιστεύει οτι είναι θεμιτό να αστειέυεται με τα άστεγα θύματα του σεισμού της Ακουίλα λέγοντας ότι ‘κάνουν καμπινγκ.’ Προκαλεί επειδή θεωρεί ότι μπορεί να αποκαλεί τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ ‘μαυρισμένο’ περνώντας έτσι λάθος μηνύματα στη νεολαία της χώρας για το τι επιτρέπεται να λέγεται και τι όχι. Προκαλεί διότι επαναλαμβάνοντας τα σχόλια περί ‘μαυρισμένου Προέδρου’ δίνει τη λάθος εντύπωση στον υπόλοιπο κόσμο για όλους τους συμπατριώτες του.
Προκαλεί διότι επιτρέποντας στους καλεσμένους του να κυκλοφορούν ημιγυμνοι στην προσωπική του κατοικία αφήνει ερωτηματικά για το τι παράδειγμα ήθους δίνει ως ηγέτης στην Ιταλική κοινωνία. Προκαλεί διότι νομίζει ότι είναι πολιτικό επιχείρημα να παρομοιάζει το Γερμανό αρχηγό του Ευρωπαικού Σοσιαλιστικού κόμματος με αξιωματικό των SS. Προκαλεί, τέλος, διότι επιδεικνύει μια υπεροψία και έναν πρωτόγνωρο εγωκεντρισμό.
Ο Καβαλιέρε όχι μόνο διανύει την τρίτη του θητεία αλλά υπήρξε και ο μακροβιότερος ηγέτης της νεότερης Ιταλικής δημοκρατίας. Οι λόγοι για τους οποίους συνεχίζει να κυριαρχεί στην Ιταλική πολιτική σκηνή είναι πολοί. Ίσως γι αυτό να ευθύνεται και η αντιπολίτευση που απέτυχε ώς τώρα να προτείνει μια αποτελεσματική εναλακτική πρόταση στο φαινόμενο Μπερλουσκόνι. Ίσως ευθύνεται και η ίδια η Ιταλική κοινωνία που, όπως υποστήριξε ο συμπατριώτης τους Ουμπέρτο Έκο, δείχνει να μην ενοχλείται από τις συγκρούσεις συμφερόντων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η παραμονή του κου Μπερλουσκόνι στην εξουσία αποτελεί ντροπή για όλους τους Ευρωπαίους, πόσο μάλλον σε μια εποχή που σχεδόν όλοι οι ηγέτες που στήριξαν τον πόλεμο του Τζ. Μπους στο Ιράκ έχουν γυρίσει αισίως σπίτι τους για τα καλά.
Και ξαφνικά, ο κος Ταρτάλια θυμίζει σε όλο τον κόσμο πως ο Μπερλουσκόνι είναι ένας κοινός θνητός, φθαρτός όσο όλοι μας. Ο Μπερλουσκόνι χτυπήθηκε, μπήκε στο αυτοκίνητό του, στάθηκε για μια στιγμή έξω για να κοιτάξει στα μάτια τον επιτιθέμενο του, και ξαναμπήκε. Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν να είχα δει το ανθρώπινο πρόσωπο αυτού του τέρατος. Υπό την προστασία των σωματοφυλάκων του κι όμως τόσο αβοήθητος. Θλιμένος και κατατρεγμένος, με την πολύτιμη υπεροψία και παντοδυναμία του σκορπισμένη στους πέντε ανέμους.
Το τι θα συμβεί στον επιτιθέμενο ενδεχομένος το ξέρει μόνο ο Μπερλουσκόνι, ίσως να το ξέρει καλύτερα και από τους ίδιους τους δικαστές τους οποίους τόσο πολύ θέλει να έχει του χεριού του. Πολιτικός ακτιβιστής ή νεαρός με ψυχολογικά προβλήματα, ο Ταρτάλια έκανε μια πράξη που όλοι πρέπει να καταδικάσουμε με το χειρότερο τρόπο. Όμως θύμισε στον κόσμο ότι κανείς δεν είναι αύθαρτος, κανείς δεν είναι ‘invincibile’ όπως κατα καιρούς έχει αποκαλέσει ο Μπερλουσκόνι τον εαυτό του.
Ο Μπερλουσκόνι δυστυχώς έχει σημαδέψει μια μακρά περίοδο της Ιταλικης και Ευρωπαικής πολιτικής σκηνής. Είθε η προχθεσινή μέρα να σημαδέψει και την αρχή της πτώσης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου