Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Ρόμνεϊ περιμένει ακόμα το θαύμα, αλλά βρήκε το δισκοπότηρο της ήττας

Οι Αμερικανικές εκλογές πλησιάζουν και όλα τα προγνωστικά ευνοούν όλο και περισσότερο τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα έναντι του Μιτ Ρόμνεϊ.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, ο μέσος όρος της δημοσκοπικης διαφοράς των δύο υποψηφίων έχει ξεπεράσει το 4%, ενώ ο Μπαράκ Ομπάμα απέχει μόλις πέντε εκλέκτορες από το εθνικό όριο των 270 για να επενεκλεγεί.

Ενώ η διαφορά τους είχε μηδενιστεί μετά από το Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών, εκτοξεύτηκε και πάλι μετά το Συνέδριο των Δημοκρατικών (αν δεν είδατε την ομιλία του Μπιλ Κλίντον δεν ξέρετε τι θα πει βερίκοκο).

Ενώ, όμως, τα πράγματα έδειχναν να σταθεροποιούνται, έγινε αυτό:



Η δήλωση του Μιτ Ρόμνεϊ σχετικά με το 47% των Αμερικανών που δεν δέχονται να αναλάβουν την ευθύνη για τον εαυτό τους και απαιτούν να ζουν με κρατικά επιδόματα έστειλε την ηγετική εικόνα που προσπαθούσε να δημιουργήσει στα τάρταρα. Παράλληλα γέμισε το οπλοστάσιο επιχειρημάτων των Δημοκρατικών με μερικές βόμβες υδρογόνου.

Έτσι και αυτή η εκλογική μάχη απέκτησε το σύμβολό της, το κεντρικό γεγονός, δηλαδή, που θα θεωρηθεί στην ιστορία ως το στοιχείο που καθόρισε τις εκλογές.

Αντίστοιχα συμβολικά γεγονότα έχουν συμβεί και στο παρελθόν. Τo 1988 η ομάδα του Στηβ Ντουκάκις δημοσίευσε αυτή τη φωτογραφία με τον ίδιο πάνω σ'ενα τανκ προσπαθώντας να τονίσει το μαχητικό του χαρακτήρα του, με αποτέλεσμα όμως να τα κάνουν σαλάτα:

Ο Ταμτάκος στο στρατό

 Το παρουσιαστικό του και το ανάστημά του σε έκαναν να νιώθεις ρίγη με την σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι αρχιστράτηγος των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Αστείος; ναι. Μαχητικός; όχι. Αποτέλεσμα; ο πατέρας Μπους επικράτησε κατά κράτος.

Το 1972, η επιλογή του Δημοκρατικού Μακγκόβερν στο πρόσωπο του Τόμας Ιγκελτον για υποψήφιο αντιπρόεδρο, ο οποίος μαθεύτηκε αργότερα ότι λάμβανε φαρμακευτική αγωγή για κατάθλιψη, επίσης τον οδήγησε στην ήττα από τον Νίξον. Α ρε κακομοίρη Ινγκελτον, δεν έλεγες καλύτερα ότι τα έπαιρνες για να αντέξεις τον Μακγκόβερν; χειρότερο αποτέλεσμα από αυτό αποκλείεται να φέρνατε:

Fucking OWNED!


Τέλος, η επιλογή της Σάρα Πέιλιν ως υποψήφια αντιπρόεδρος (πάυση για γέλιο) ήταν αυτή που υποτίθεται ότι κατέστρεψε τον Τζον Μακέιν το 2008.

Ναι, κι όταν πας στο φεγγάρι, χέσε ψηλά κι αγνάντευε

Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αρκετό για να γκρεμίσει τις πιθανότητες εκλογής ενός υποψηφίου. Ο συμβολισμός τους ήταν που είχε περισσότερη σημασία. Πολύ απλά, ο Μακγκόβερν και ο Ντουκάκις ήταν ακατάλληλοι για το ύψιστο αξίωμα, ο Μακέιν ήταν τέρμα γέρος και αντιμετώπιζε την κακή κληρονομιά του Μπους, ο Ρόμνεϊ δεν έχει καν το προφίλ ενός πολιτικού (ενώ οι μνήμες από την οχταετία Μπους είναι ακόμη νωπές). Απλώς γεγονότα σαν αυτά, κάνουν μια καλή δικαιολογία. Επιτρέπουν σ'έναν υποψήφιο να διηγείται στα εγγόνια του ότι η καμπάνια του παππού πήγαινε καλά, μέχρι που ένας κακός σύμβουλος τον οδήγησε σε μια λάθος επιλογή.

Κουραφέξαλα

Άντε και καλή ήττα Ρεπουμπλικανοί

Δεν υπάρχουν σχόλια: